Yalnızlık Kulesi
Oturdum.Seni bekliyorum.On yıl önce aynı yerde aynı vakitte.Sanki gelecekmişçesine.Kafamı gökyüzüne çevirdim."Anne biraz daha dışarıda durayım daha hava kararmadı" diye annemi ikna etme çabalarımı aklıma getirdi gün batımı.Çocukluğumu hatırlattı.Biraz daha baktım.Güneşin kızıllığının yorgunluğunu bir o kadar da yalnızlığını düşündüm.Sanki bir ressamın fırça darbeleriyle ortaya çıkan tuvale bakıyormuşçasına.Seni bekliyorum.Biraz etrafta dolanayım.Yolda geçen amcaya bakıyorum.Ellerinde ekmek,sebze, meyve.Evine götürüyor herhalde.Düşünürken çoktan yoldan geçti.İçime onu takip etme isteği geldi bir anda.Sessizce,ürkütmeden peşinden gitmeye başladım.On beş yirmi metre sonra bir oyuncakçıya girdi.Ben de dışarıda oyalanıyorum.Bekledim biraz.Çıktı dışarı.Ellerinde poşetler artmıştı.Ahşap arabalar,oyuncak bebekler,renkli renkli kutular içinde.Yine seni hatırlattı.Hala takip ediyorum.Issız,yıkık,eski ama yaşanmışlıklar ile dolu bir gecekondu mahallesine girdi yaşlı adam.Yüzünde çiçek açmış bir tebessüm meydana geldi.Sokaklardan çocuklar yamanlanmış giysiler ile adama neşe saçarak koşuyor.Hediyeler almış çocuklara.Hepsine teker teker verdi.Mahalle bir anda hafızamda yerini buldu.Nasıl unuturum?Seni en güzel hatırladığım yeri,onlarca hatırayı.Çocukken annenin ördüğü saçlarını her zaman bozduğunu.Seni bekledim.Galata Kulesi'nde gelemeyeceğini bilerek. Ben sana geleceğim o zaman.Bir taksi tuttum.Söyledim adresi. Seni düşünüyorum yolda keşkelerle. Araba durdu. Geldim. Boyu arşa çıkan selviler,yeşilin içindeki hüzün ,bazısı giren bazısı çıkan insanlar. Kapıyı ittirerek girdim. Etrafta bir sürü mermer taşı. Birkaç çeşme. Sana hediyelerimi veriyorum. Yavaşça yerleştirdim toprağına al kırmızısı gülleri. Her zaman çok severdin...
Zeynep Uysal 10-A
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder